¡El Diario Vasco nos menciona dentro del top de los mejores vestidos!

«Los protagonistas del Festival de Cine de San Sebastián han lucido sus mejores galas en Donostia.»

Ver más en El Diario Vasco

Goiuri Unanuek egindako jantziak Getariako Cristobal Balenciaga museoan egon dira ikusgai eta salgai uda honetan, talentu gazteen diseinuekin osatutako erakusketa batean. Diseinatzaile oriotarraren esanetan, jasotako kritika onek moda munduan bere bidea egiten segitzeko indarra eman diote.

Goiurik Dikeko aldaparen azpialdean duen lokalean hartu du KARKARA, udako eguerdi bero batez. Oriotar gazteak han diseinatzen, produzitzen eta saltzen ditu bere markako produktuak. Maniki, oihal, jostorratz, metro eta josteko makinen artean, moda kontuez barru-barrutik mintzo da hogeita lau urteko oriotar gaztea.

Nondik datorkizu ofizio honekiko fijazioa?

Etxetik. Amona Inazita modista lanetan jardun zen urte luzez, eta sukaldean izaten zuen josteko txokoa. Lehengusuok bisita egitera joaten ginenean, lurretik jostorratzak biltzen aritzen ginen. Amonak ordu asko ematen zituen lanean, eta guk, bitartean, soberan zituen tela zatiekin panpinen arropei konpoketak egiten genizkien. Amonak arropei moldaketak egin eta konpontzeaz gain, jantziak egiten ematen zuen denborarik gehiena: etxerako batak, ezkongaien jantziak, komunioetarako soinekoak…

Ordutik gaurdaino, lanbidea asko aldatu al da?

Garai hartan teknika artisauagoa zen. Azken urtetan, digitalizazioak aldaketa handiak ekarri ditu gure lanerako eran, baina iraultzarik nabarmenena industrializazio garaian eman zen.

Oraindik ba al dituzu amonarengandik ikasteko gauzak?

Goi mailako joskintzan, alegia, eskuz josteko tekniketan, pila bat. Nik joskintza eta diseinu unibertsitate ikasketak egin nituen Bartzelonan, eta han, Inditex eta tankerako etxeetan lan egiteko prestatu gintuzten; produkzio azkarrerako, garbi esanda. Amona tarteka etortzen da dendara bisitan, eta nire lanerako primeran datozkidan trikimailuak erakusten dizkit; azken finean, guk sortu dugun markan eskuz egiten ditugulako produktuak.

Zure jenerazioko gazte askori kosta egiten ari zaio unibertsitatetik lan mundurako urratsa ematea. Nola izan zen zure kasuan?

Unibertsitateko azken ikasturtean marka bat sortu eta poltsak egiteari ekin nion, ikaskide batzuekin batera.
Proiektu horri segika iritsi naiz gaurdaino, olatu baten gainean banengo bezala. Ikasketak amaitutakoan Kutxa Kultur programarako hautatu ninduten, eta Donostiako Tabakaleran aritu nintzen lanean. Gero, Orion denda zabaltzeko apustua egin nuen, gure markako arropak diseinatu, produzitu eta saltzeko. Azken hilabeteetan aipaturiko inertzia hori indarra galtzen joan da, eta orain inflexio puntu batean nagoela uste dut. Aurrerantzean zein bide hartu nahi dudan erabaki behar dut; buruan ditudan ideiei forma eman eta guztiak norabide bakarrean jartzen saiatu.

Orioko denda zabaltzeko urratsa eman aurretik, beldurrik sentitu al zenuen?

Bai, noski. Ez da erraza. Oraindik ere zalantza asko sortzen zaizkit, batik bat enpresa arloari dagozkionak. Igerian jakin gabe egin nuen salto igerilekura, eta orain ari naiz ikasten… kar kar kar
Gazte ekintzailearen figurak indarra hartu du azken urtetan. Ez al da pixka bat idealizatu?
Izan daiteke. Jendeak ausarta naizela esaten dit, 24 urterekin nire negozioa dudalako, baina nik ez dut uste horrela denik; besterik gabe, lanerako beste aukera bat da nirea. Hala ere, nagusirik ez izateak polita dirudi kanpotik, baina gogorra ere bada. Bestalde, ordu asko ematen ditut joskintzarekin eta diseinuarekin zerikusirik ez duten lanetan: burokrazia, promozioa, komunikazioa Interneten… Orain josten laguntzen didan langile bat dut Orioko dendan, eta hura harrituta geratzen da ordenagailuan lanean ematen ditudan ordu guztiekin.

Bat baino gehiago harritu izan da Orion zuen lokala ikusita. Nongoa da zure bezeroen gehiengoa?

Orokorrean, Euskal Herrikoa. Orion ere baditut nire bilduma guztiak dituzten bezeroak, eta haiei oso eskertuta nago. Hala ere, hasieratik argi izan dut negozioa ezingo nukeela aurrera atera oriotarrekin bakarrik, eta Internet bidezko promozio eta salmentari garrantzia handia ematen diot.

Moda kontuak aipatuta Paris, Madril edo halako hiri handiak dira erreferente nagusiak. Zer ematen dizu hiriburu horietatik aldendu eta Orion lan egiteak?

Lasaitasuna eta eguna lanerako ondo aprobetxatu ahal izatea. Bestalde, karrera egiten ari nintzenean, nahigabe, inguruko ikaskideek egiten zutenaren influentzia antzematen nuen nire lanetan. Logikoa da. Tabakaleran ere gertatzen zitzaidan hori. Orion lan eginda, bakartuago nago, eta barrutik ateratzen zaidana egiten dut. Kanpoko eragin hori gabe, nire lana izaera propioa hartzen ari dela ikusten dut. Dena den, zorte handia dut, kuadrillako lagun batek ere moda ikasketak egin dituelako. Berarekin asko hitz egiten dut diseinu kontuei buruz. Eta Iker Gozategirekin ere bai, bere argazkigintza modan espezializatzen ari delako.

Ikerrek eta biok ofizioa eta afizioa elkarbanatzen dituzue. Zaila al da bien arteko muga jartzea?

Hasieran gustuz egiten genituen argazki sesioak, baina ni negozioarekin hasi nintzenean, lanari prezioa jarri genion. Oso modu naturalean egiten dugu lan elkarrekin, ederra da. Ikerrek primeran ezagutzen ditu nire lana eta gustuak, eta askatasun handia ematen diot argazkiak egiterako garaian. Bata bestearen lana aberasten saiatzen gara.

Sorkuntza prozesuan, zalantza asko izaten al dituzu diseinuekin?

Bai, gorabehera handiak izaten ditut; egun batean sortutakoa ederra iruditu arren, hurrengoan zakarrontzira bota dezaket.

Orion bizita, itsasoak, ibaiak edo arrantza munduak inspiratzen al zaituzte?

Itsasoak berak estimulu asko eskaintzen dizkit: formak, koloreak, testurak… Unibertsitatean proiektu dezente egin nituen arrantza munduko elementuekin. Benitoren abestiak ere sarritan jartzen ditut lanean ari naizen bitartean, eta bere abestietako letrak ere erabili izan ditut arropa bildumetan. Oteitzaren lanari ere erreparatu izan diot, batik bat fakultatean nengoenean. Uda hasieran, dantzan ikusi zintugun Harribilen Arinmak ikuskizunean. Zuk egin zenituen ikuskizuneko jantziak. Emanaldi horretarako sorginak hartu genituen ardatz, beren ohiko irudiari irauli bat emanez; argitsuago azaldu nahi genituen emakumeok, ederrago, atseginago. Balenciagaren diseinu batetik abiatuz, Nafarroako herritxo batetik hartu nuen jantzi horiek diseinatzeko ideia.

Kontzertu batean ere kantatu zenuen, ahizpa eta lagunekin batera.

Dantzak eta musikak lanetik deskonektatzeko balio didate, baina aldi berean, inspirazio iturri ere badira.

Zein da arropa bilduma bat sortzeko abiapuntua?

Edozein estimulu txikik sor dezake txinparta; kalean ikusitako kolore batek, bizipenek,… Uda honetan atera dudan bilduma, adibidez, txikitako oroitzapen batetik abiatuz sortu nuen. Gurasoekin udan hondartza aldera joatean, duna eta mitxoleta ederrak zeuden lekuan gaztelu bat existitu zela kontatzen zidaten. Nire buruan, gaztelu horretan bizi ziren pertsonaiak irudikatzen nituen. Txikitako irudimen horiek izan dira bilduma diseinatzeko erabilitako abiapuntua.
Objektu soilago batekin ere sor daiteke ideia bat; ur izkinan topatutako enbor batekin, adibidez. Lehenik, egur zatia paperean marraztuko nuke, eta egur horrek hondartzaraino egindako bidea irudikatu, ibilbideko koloreak, paisaiak… Azken finean, bilduma batekin zerbait kontatu behar duzu.

Su txikian egiten dituzu arropak, eskuz, banaka. Horrek zein abantaila du eroslearentzat?

Beste ezeren aurretik, kalitatea. Nik lehen eskutik ezagutzen ditut erabiltzen ditudan materialen baldintzak. Bestalde, bezeroari nire produkturen bat hautsiz gero, erraz konpondu ohi dut neronek.

Eta, txikitik, nola egiten diezu aurre Inditex edo halako enpresa erraldoien eskaintzei?

Ez diet aurre egiten, nik beste produktu bat eskaintzen baitut. Pentsa, ni ere joaten naiz Zara eta halakoetara arropa erostera!

Zuen produktu guztiak Orion eginak al dira?

Bai, denak. Beste aukera bat litzateke ni diseinu lanetan zentratu eta produkzioa kanpora ateratzea, baina oraingoz ez dut hori nahi.

Nola egiten dira errentagarri eskuz egindako arropak, prezioak zeruraino igo behar izan gabe?

Bitartekoak kenduta, zuzeneko salmentaren bidez. Nik egindako produkturik ez da saltzen beste dendetan, marka zabaltzen lagunduko lidakeen arren, oraingoz ez delako errentagarria niretzat.

Moden ondorioz, arropak azkar iraungitzen dira. Zu, aldiz, epe luzerako produktuak egiten saiatzen al zara?

Hori da nire lanaren helburu nagusia, jendeak nik egindako arropak urte luzez erabiltzea. Horretarako, produktuek izaera propioa izan behar dutela uste dut, bereizten dituen zerbait. Nik ezin dut tendentziei jarraika ibili, beste era batera egiten dut lan.

Diseinatzaileen artean, zein dituzu erreferente nagusiak?

Klasikoei dagokionean, Balenciagari diot miresmen handiena. Modernoetan, Yohji Yamamoto eta Comme Des Garcons japoniarrak eta Alexander McQueen. Josep Font diseinatzaileak DelPozo markarentzat egiten dituen lanak ere gustatzen zaizkit.

Azken hilabeteetan Getariako Balenciaga museoan egon dira ikusgai eta salgai zure lanak. Ondo joan al da erakusketa?

Bai, oso ondo. Jaso ditudan kritikak onak izan dira, espero baino hobeak. Erakusketak nire buruarengan konfiantza hartzeko balio izan dit.

Eta Orion halako erakusketarik egiteko asmorik ba al duzu?

Beno, burua etengabe izan ohi dut bueltaka, eta baditut ideiak! Amesten hasita, desfile bat egingo nuke herriko kaleetan, edo plazan, performance puntu batekin eta benetako modeloekin.

Elkarrizketa batean adierazitakoaren arabera, zure diseinuak Madrilgo edo Pariseko pasarela batean ikustea duzu amets.

Beno, agian orain ez. Irakurri ditudan azken kritiken arabera, desfilearen formatua zaharkituta geratzen ari dela uste dut. Digitalizazioak ekarri duen iraultzarekin, desfileak egiterako diseinuak sarean zabalduta egoten dira.

Modaz gutxi dakigunontzat, pasareletako diseinu batzuk oso deigarriak izan ohi dira, ezta?

Gauza berezi horiek, normalean, ez dira kalean janzteko egiten, gehiago daude arte espresiora zuzenduta, esperimentaziora. Nik unibertsitateko azken proiektuan egin nuen halako lan bat, diseinu bat mugara eramanez.

Non ikusten duzu zure burua bost urte barru?

Pixkanaka hazten joatea gustatuko litzaidake: denda berriren bat zabaldu, langile gehiago izan, … Hala ere, nire helburu nagusia gure marka zabaltzen joatea den arren, Parisko etxe handiren batetik deituz gero hara joango nintzatekeela uste dut.

Ikusi gehiago Karkara.eus en

ANE ROTETA – Sábado, 13 de Enero de 2018 – Actualizado a las 06:12h

ORIO– 23 urte besterik ez ditu Goiuri Unanue moda diseinatzaile oriotarrak eta dagoeneko bere marka propioa sortu du: Soia. Gainera, joan den irailean ireki zuen denda eta tailerra bere herrian (Aita Lertxundi, 22) eta ilusio handiz dabil osagarri eta arropa bilduma berriak prestatzen.

Nola sortu zen Soia?

-Bartzelonan Moda Diseinu ikasketak egiten ari nintzela Zarauzko eta Zubietako bi pisukide nituen eta hirurok ari ginen moda ikasten, maila ezberdinetan, eta elkarrekin zerbait sortzea pentsatu genuen. Oraindik ikasten ari ginela poltsa batzuk saltzen hasi ginen eta marka bat sor-tzea erabaki genuen. Horrela sortu zen Soia. Nik duela bi urte amaitu nituen ikasketak eta markaren ardura nik hartzea erabaki genuen. Zarauztarrak beste bide bat hartu zuen eta Zubietakoa oraindik ikasten ari da, beraz, momentuz ni nago proiektua aurrera eramaten. Oso gustura nago Soiaren eboluzioarekin eta herriak izan duen erantzuna ere oso ona izan da.

Eta zer eskaintzen duzue?

-Helburua hemen inguruan ez dagoen zerbait eskaintzea da eta hiru linea ditugula esan genezake. Alde batetik, poltsa eta motxilen bilduma bat daukagu, eta osagarri horiek zerbait berezia izaten saiatzen gara. Adibidez, bihurgarriak dira eta erabilera bat baino gehiago dituzte eta materialen aldetik ere arintasuna bilatzen dugu. Bestetik, prêt à porterarropa bilduma dugu. Kolekzio hori minimalista da eta arropa horiek astelehenetik igandera jantzi daitezkeenak izaten saiatzen gara. Materialak neoprenoak, kotoizkoak eta zetazkoak izan ohi dira. Azkenik, arropa neurrira egiten dugu, diseinua zerotik hasita. Dena hemen ekoizten dugu eta prozesu mantsoa da, slow fashion deitzen zaiona. Horretaz gain, joskintza tailerrak ere eskaintzen ditut, haur nahiz helduentzat.

Kutxa Kultur Modan izan zara aurten eta nazioarteko lehiaketetan ere hartu duzu parte.

-Kutxa Kulturreko fundazioak urtean sei diseinatzaile gazte aukeratzen ditu eta horren baitan formakuntza jaso nuen. Hala, programaren amaieran Cristobal Balenciaga museoan goi-mailako joskintzako bilduma bat aurkeztu nuen eta, egia esan, aukera oso ona izan zen. Bestalde, Bilbao Art &Fashion nazioarteko lehiaketan parte hartu nuen 2016an eta finalista izan nintzen.

Noiz ikusi zenuen argi modaren munduan egin nahi zenuela lan?

-Amona ere jostuna zen eta etxean beti ikusi izan dudanez, txikitatik gustatu izan zait, eta modaren inguruan ikasketa unibertsitarioak zeudela jakin nuenean, argi neukan.

Nola ikusten duzu modaren egoera Euskal Herrian?

-Lehen ez nengoen mundu honen barruan, beraz, ez dakit lehen egoera nolakoa zen, baina orain nik uste dut ari dela mugitzen. Eusko Jaurlaritzatik ari dira laguntzak ematen, eta Kutxa eta Balenciaga museotik ere ari dira moda bultzatzen. Gerta-tzen dena da hemen hornitzaileak ez daudela, beti kanpora joan behar zara eta alde horretatik zaila da.

Zein anbizio profesional dituzu?

-Nire ametsa Madrilgo edo Bartzelonako nazioarteko pasarelaren batean desfilatzea izango litzateke, eta noski, honetaz bizi ahal izatea. Helburua mundura irekitzea da eta nahiko nuke denda leku gehiagotan zabaltzea, baina Oriokoa mantendu nahiko nuke, hau baita jatorria.

Ver más en Noticias de Gipuzkoa

Seis estudiantes de Kutxa Kultur Moda presentan sus trabajos en el Museo Balenciaga

Cuando alguien prepara su examen de la reválida, se imagina lleno de nervios con cientos de folios a su lado y junto a más compañeros en la misma situación. Pero pocos tienen la suerte de mostrar sus conocimientos en un lugar tan emblemático para la moda como el Museo Balenciaga de Getaria. Un lugar inigualable y que dignifica la labor del maestro guipuzcoano. Con el modisto getariarra como espejo en el que mirarse, seis diseñadores residentes de Kutxa Kultur Moda presentaron este viernes por la noche en la pasarela del museo sus creaciones. Un acto que puso fin a sus estudios en Tabakalera.

El escenario no pudo ser mejor y los estudiantes de diseño estuvieron a la altura de lo que prometía la noche. Tras un intenso y laborioso año en el centro cultural donostiarra, los trabajos de fin de grado de estos seis jóvenes pasaron la reválida con nota. Se trataba de uno de las actividades que se enmarcan dentro de San Sebastián Moda Festival. Y no defraudó a quienes se acercaron hasta el museo getariarra. Cada uno de los seis diseñadores residentes mostró ocho ‘looks’ preparados por ellos para la ocasión. Son la primera promoción de esta escuela.

Durante estos últimos meses, los estudiantes han recibido formación especializada por importantes profesionales del sector, que les han ayudado en este camino, que este viernes vivió una de las paradas más importantes. Con la demostración de sus mejores trabajos, el desfile de anoche servirá de punto de inflexión en su carrera. Han puesto fin a su estancia en Tabakalera y ahora deberán mostrar lo aprendido.

No faltó ningún detalle en el desfile. Cada uno con su personalidad desde moda para niños, mujeres o pasando por las creaciones más estilo ‘lady’ o desenfadas, los seis jóvenes mostraron todos sus conocimientos sobre la pasarela. «Nuestros diseñadores muestran por qué quieren dedicarse a ello», recordó el director de Cultura Kutxa Fundazioa, Mikel Medarte. Quien además añadió que «no olvidéis sus nombres. Son el presente y el futuro de la moda guipuzcoana». Elena Silvestre, Goiuri Unanue, Miguel Ángel Molina, Inge Zubeldia, Julen Linde y Saioa Matxain son sus nombres y este viernes deslumbraron a los presentes en el Museo Balenciaga.

La moda para niños tuvo un espacio importante en la pasarela. Y es que en 2015 Elena Silvestre, junto a su pareja y socio Diego Besné creó Pispiripispo, una marca de ropa para niñas de dos a nueve años con «líneas depuradas, cortes impecables y estampados divertidos». Las bolsas, mochilas y turbantes llegaron de la mano de la marca Soïa, fundada por la graduada en Diseño de Moda, Goiuri Unanue en 2015. Además, ha colaborado en el máster del modisto Miguel Elola en la universidad LCI-Barcelona.

Miguel Ángel Lima es de Perú pero residen en Elgoibar. En 2014 fundó su propia marca de ropa y se graduó de Estilismo y Moda en Bilbao. Además, ha completado su formación con estudio de sastrería y alta costura y moda sostenible en Londres. Inge Zubeldia, que ha estudiado en Alemania Venezuela, Milán y Tokyo, creó su primera colección de moda, Adelaide, el año pasado.

También mostraron sus diseños Julen Linde que tiene carrera profesional con Maria ke Fisherman y Spainmedia, y la errenteriarra Saioa Matxain que ha participado recientemente en el equipo de sastrería de la obra de teatro ‘El sueño de una noche de verano’.

Ver resumen de desfile en El Diario Vasco